Stel je voor: je bent bestuur, het is maandagmiddag en je zit in je DB vergadering. De puntjes vliegen langs, alles gaat lekker wanneer plots: gezeik over het HR! Wat een simpel puntje had moeten worden blijkt al snel uit te lopen op een schijnbaar oneindige discussie en je moet al snel inzien dat de plannen die je voor die dag had als sneeuw voor de zon verdwijnen. Echter, je bent nog altijd bestuur en je aanwezigheid en bijdrage worden wel verwacht – en dat geldt ook voor je bestuursgenoten. Als je om je heen kijkt, dringt het plots tot je door: je observeert enkele archetypes als het neerkomt op de omgang met deze netelige situatie. Welnu, dat is exact de functie van dit artikel; welk archetype ben jij?
Type één: de HR-advocaat
Dit is jóuw situatie. Als het aankomt op discussies over het HR, haar exacte details, potentiële weerlegging van de ledenvergadering en de ware aard van de vereniging, spring jij op de bres. Al duurt de discussie vijf uur – en als het aan jou ligt gebeurt dat als dat nou eenmaal nodig is – dan nog floreer jij. In de ogen van het HR is geen concessie mogelijk, dus in jouw ogen ook niet! De discussie eindigt pas als men toegeeft aan jouw punt en zeker niet andersom.
plots: gezeik over het HR!
Type twee: de glijmiddelslet
Die LV moet door, evenals deze DB vergadering. Zó strikt hoef je je nou ook weer niet aan het HR te houden, het belangrijkste is dat de vaart erin blijft. Als je het handig aanpakt, wordt er niet eens een probleem van gemaakt. Het HR is een richtlijn en niet bindend, toch? Immers, fraudegevoeligheid is een emotie en emoties kan je uitzetten.
Type drie: de zombie
Waarom duurt dit puntje zo laaaaaaaaang….. Na een kwartier was je er al niet meer met je hoofd bij en je wilt en kunt het ook niet meer volgen. Uit pure radeloosheid schenk je jezelf je achtste kop koffie in. Eerst probeer je je nog te gedragen, maar na een tijdje geef je toe aan de verleiding. Je checkt je berichten, je contacteert nog een paar mensen, misschien schrijf je zelfs een artikel voor de Redâkkie… Alles om de tijd te doden tot deze saaie hel voorbij is.
“Na een kwartier was je er al niet meer met je hoofd bij…”
Zo, dat waren de drie archetypes die ik zo snel herkende. Voor sommigen is dit wellicht herkenbaar, voor anderen misschien weer minder en weer anderen beseffen zich dat zij zichzelf moeten beloven nooit bestuur te gaan doen. Gelukkig is er altijd een lichtpuntje: ooit eindigen deze discussies altijd en wat daarna komt is een ervaring van heerlijke vrijheid. Voor je het weet, zit je weer gezellig aan het bier en is alles vergeven en vergeten… tot de LV tenminste.