Volksliederen zeggen dat thuis niet een plek is, maar de mensen. Maar wat als je dat niet herkent?
Thuis is voor mij een gevoel dat al jaren onbekend terrein is.
Het dichtste bij een thuis dat ik ben gekomen is alsnog mijlenver weg.
Telkens als ik denk mijn thuis te hebben gevonden blijk ik verkeerd te hebben gezocht.
Dus zeggen ze vertrouw op de mensen om je heen, toon je liefde en dedicatie en thuis vindt jou.
Maar als ik dit al jaren doe en wel hun thuis ben maar zij niet die van mij, wat moet ik dan?
Ik heb al jaren geen thuis, ik heb een huis en vrienden maar geen thuis.
Inmiddels ben ik te bang om iets of iemand als thuis te zien.
Als je zo vaak fout zit wil je liever dakloos zijn dan kwetsbaar.
Ik wil een thuis, ik wil een persoon die de mijne is en ik de zijne, maar hoe doe je dat als je het gevoel niet eens meer weet te herkennen?
Ik wil mezelf niet eenzaam noemen, maar ik voel me wel alleen.
Ik voel me alleen in een ruimte vol met mensen, als een schaduw die niemand opvalt en ieder moment naar haar huis kan gaan zonder dat het opvalt.
Ergens is het fijn om alleen te zijn, maar god wat zou het fijn zijn iemands thuis te zijn.