Hallo allemaal, welkom in mijn keuken.
Het is vandaag zondag 12 maart en ik ben gister naar de A12-blokkade geweest. Voor mijn gevoel is er best wel veel misinformatie en propaganda rondom deze dag in de media geweest, over “gekken” van XR die onacceptabele illegale dingen aan het doen zijn, dus ik dacht dat ik even mijn perspectief van de hele situatie zou geven en jullie hopelijk een wat duidelijker beeld van de actie geef en waarom het ook echt nodig was.
Grofweg 3 weken geleden appte mijn zus me met de vraag of ik misschien mee wilde naar een actietraining van XR, omdat zij echt wilde gaan maar het eng vond in haar eentje. Ik was vroeger wel meer actief met klimaatdingen maar met alle chaos van Corona, BSA en studeren was het wat meer op de achterbank gekomen. In de eerste instantie ging ik dus vooral mee om Yara te steunen.
Het ding wat me nog steeds verbaast over XR is hoe bizar georganiseerd ze zijn. Er zijn vaste aangestelde advocaten, therapeuten, wellbeing-getrainde mensen en arrestanten-support bij elke actie die er voor zorgen dat zo min mogelijk mis gaat. De nummer 1 regel is non-violence, en hier wordt niet op gecomprimeerd. Niet tegen de politie en niet tegen elkaar. De actietrainingen zijn ervoor bedoeld om je een idee te geven van hoe de actie gaat zijn, wat de risico’s zijn, wat de juridische regels zijn voor alles en waarom we hier zijn. Klimaatverandering is namelijk een feit en als we niet super snel ingrijpen, gaan we allemaal naar de tyfus. Ik moedig je vooral aan om hier zelf nog meer onderzoek naar te doen, maar dat past helaas niet allemaal in dit artikel. Wat ik wel nog kwijt wil, is dat volgens XR (en ook mij) burgerlijke ongehoorzaamheid in dit geval gerechtvaardigd is. Het is meerdere malen gebleken dat Rutte hier toch niet naar luistert als we binnen de gebaande kanalen actievoeren, dus er is heftigere actie nodig. Burgerlijke ongehoorzaamheid is een manier om geweldloos deze actie te voeren.
De A12-actie specifiek gaat over de 17,5 miljard euro subsidie die jaarlijks naar fossiele brandstoffen gaat. 17,5 MILJARD, JAARLIJKS. Nu de opwarming van de aarde steeds sneller naar een onomkeerbaar catastrofisch punt gaat en Shell recordwinsten maakt, is dit niet acceptabel. Als we niet snel iets doen, zullen we binnenkort allemaal de gevolgen voelen.
Eenmaal aangekomen, heb ik de actietraining gedaan en met Yara besloten om als arrestabel naar de A12-actie te gaan. Very eng. Later heb ik ook nog mijn beste vriendin van de middelbare, Marah (die al meer ervaring had met XR), geappt en zij besloot zich ook aan te sluiten.
We maken wat afspraken. Er is iets wat je kan doen tijdens een arrestatie wat ‘floppy gaan’ heet, waar je al je spieren ontspant en je weg laat slepen. Zo kan je je verzetten tegen je arrestatie op een geweldloze manier. Nadeel is wel dat de kans dat de politie je dan pijn doet veel hoger is. Ik besluit dit niet te willen, Marah en Yara wel. Verder spreken we af dat we allemaal gaan als 1 iemand weg wil, met de stille verwachting dat ik dit wel zou zijn. Ik heb autisme en de kans dat ik overprikkeld raak tijdens zoiets is vrij hoog. Maar goed, één voor allen en allen voor één.
De dag zelf. Marah was de avond van tevoren bij mij blijven slapen en dus pakken we samen onze tassen. Godzijdank is de regen die voorspeld was afwezig, dus hoeven we niet per se enorme regenpakken aan, maar voor de zekerheid nemen we wel allebei een regenjas mee (foreshadowing: dit was een goede beslissing). We meeten Yara bij het ontmoetingspunt en na wat ademhalingsoefeningen en onze wellbeing-rebel en vingerleider ontmoet te hebben, zijn we op weg.
De weg naar de A12 voelt als een galgenloop, mijn hart klopt in mijn keel. Voordat we überhaupt bij de weg zijn, horen we al de derde vordering omgeroepen. De politie heeft de tunnel die het originele doel was geblokkeerd, dus we moeten op de weg ervoor staan. We komen aan en er gebeurt… Niet bagger veel.
Er staan enorm veel mensen op de A12, supporters en actievoerders zijn samengevoegd in een grote mengelmoes en de sfeer is goed. Er is muziek, grappige borden en gelach. Ongeveer een half uur na aankomst krijgen we het nieuws: De burgemeester heeft toestemming gegeven om waterkanonnen in te zetten. Fuck. De leider van onze vinger zegt dat dit waarschijnlijk een bluf is. Waarom in de neuk zou je waterkanonnen gebruiken op vreedzame protestanten? Wie zou dat nou doen? RUTTE?!?!?! We nemen door wat je moet doen in geval van waterkanon: op de grond zitten en je hoofd beschermen of weglopen.
Op een bepaald moment besluiten we naar de voorkant van de blokkade te lopen, er staat een rij met politiemannetjes die de weg naar de tunnel blokkeert, wat politiebusjes en 2 grote blauwe gepantserde wagens met ‘POLIZEI’ erop, de waterkanonnen. Ik kan me nog herinneren dat ik dacht ‘wow de politie is helemaal niet zo eng, het zijn gewoon guys’.
We krijgen te horen dat om 5 uur het boerenprotest klaar is, en dat de politie dan begint met vorderen. Oke, this is it. We sluiten ons aan bij een zittende groep, linken onze armen ineen en hopen dat het goed komt.
De waterkanonnen gaan aan, ze staan op nevelstand, dus het doet niet fysiek pijn, maar een nevel zou ik het niet noemen. Binnen 1 seconde is alles doorweekt. Het water is ijskoud. Ik zit met mijn hoofd voorover gebogen en hoop dat ik mijn gezicht droog kan houden. Wanneer ik opkijk is ons clubje omsingeld door politie met wapenstokken. Kut. Er wordt omgeroepen dat je nu nog weg kan en dat je dan niet “Uren in een nat pak in het politiebureau hoeft te zitten, dat is niet wenselijk” JA WIENS FOUT IS DAT POLITIEMAN?!?! We blijven zitten.
Grofweg een uur gaat voorbij, waar om de zoveel tijd het waterkanon weer wordt ingezet. Op een bepaald moment kan ik mijn voeten niet meer voelen. In onze groep zijn er nog geen vorderingen, maar verderop wordt een groep langzaam weggewerkt. We zingen van die protestliedjes en kreten en het voelt sterk, maar ook heel eng.
Op een bepaald moment hoor ik naast me “Frey, ik wil weg”. Marah trekt het niet meer. Een uur van politie-dreiging en ijskoud water zijn te veel. Groot gelijk. We staan op. We zijn nog op het punt dat de politie ons laat gaan, en dus lopen we met z’n allen naar het station. Op naar huis.