Ik ken de wereld vanuit mijn ooghoek
Mijn focus enkel op mezelf
De zonsondergang kleurt mijn netvlies rood
Zodat het voelt alsof ik huil
Ik denk weer dat het aan mij ligt
Want zo ben ik dat gewend
Ik denk niet aan de dag die nooit terugkomt
Dat voelt zo permanent