Het is wel een treurig aangezicht, de beestjes die hier liggen te creperen. Soms draaien ze nog wild rondjes met hun vleugels, maar je kunt zien dat er iets mis is. Deze hoor ik zachtjes zoemen. Soms bewegen ze alleen langzaam voort tussen de lijkjes van hun soortgenoten. Toch ben ik blij dit te zien.
Het is op een bepaalde manier misschien poëtisch te noemen dat de altruïstische aard van de mier juist zulke desastreuze gevolgen kan hebben voor de gehele kolonie. Als je ook maar een kruimel eten vindt, neem je dat mee naar binnen en deel je het met iedereen. Des te meer als je een hele berg zoete troep vindt. De dood of de gladiolen.
Gisteren, nog voordat het gif zijn werk had gedaan, zag ik een werkster het lichaam van een maagdelijke koningin meeslepen. Zij was overleden door een aan mij onbekende oorzaak. Misschien was ze wel een natuurlijke dood gestorven, of anders wellicht per ongeluk vertrapt door de schoen van de mierenverdelger. Waarschijnlijk een minder pijnlijke dood dan de gevleugelde insecten die hier nu voor mij liggen.
Mieren vormen een van de meest dominante levensvormen op de bodem. Ik twijfel er dan ook niet aan dat er wederom een kolonie zich zal vestigen in de holen die nu gevuld moeten zijn met duizenden mierenlijkjes. Tot die dag komt, houd ik het gat bij de plint naast mijn bed nauwlettend in de gaten.
Geschreven door een anoniem lid
Zelf ook inspiratie? Schrijf wat en stuur het op naar redakkie@koornbeurs.nl of spreek een van onze leden aan!