Als gezelligste commissie van O.J.V. de Koornbeurs besloot de Henskie om samen op vakantie te gaan. Zes dagen lang overnachten we in het pittoreske Niedersfeld in Duitsland. Op mij valt de taak om verslag uit te brengen van dit spectaculaire avontuur.
Dag 1
Om iets over 13:00 wordt er aangebeld. Ik doe open en de olijke gezichten van Alex Haans en Jos van Vliet kijken mij verwachtend aan. Het is tijd om te vertrekken. Ik stop mijn bagage in de achterbak van Haans’ Renault Clio en stap de auto in. Off we go!
Na een korte rit van vier uur langs vrijwel identieke weilanden komen we aan in het slaperige dorpje Niedersfeld. Inwoneraantal: 1998; met de Henskie erbij: 2005.
Terwijl Jos en Haans ons appartement verkennen, loop ik snel naar de lokale supermarkt om voedsel in te slaan. Het aanbod is klein, en ik besluit mijn pasta pesto met ovengebakken tomaten en mozzarella om te schalen naar een pasta tomatensaus met linzen; een echt studentenmaal. Bij het afrekenen wordt er gevraagd of ik “den Beleg” wil. Paniek! Wat betekent dit? Ik hoef geen broodbeleg. Een verhelderend “receipt” maakt mij duidelijk dat het om het bonnetje gaat. Beschaamd ren ik terug naar ons appartement en begin ik met koken. Na het eten spelen we een potje Fluxx en Rummikub, en om elf uur houd ik het voor gezien en ga ik slapen. Om vier uur ‘s ochtends (ja dat lees je goed) komen Sachin, Susan, Ruben en Roodenburg met de tweede auto aan bij het appartement. Er wordt gepilst tot diep in de nacht. Ook zijn er al drie mensen ge-icet. (Er volgt een heftige discussie over hoe je dit spelt). Om een uur of zes is iedereen eindelijk naar bed; de eerste dag is voorbij.
Dag 2
We zitten aan het ontbijt. Het koffiezetapparaat doet het niet. Ruben en Haans gaan als echte henskietalenten aan de slag om hem te repareren. Na veel gepruts werkt het apparaat, alleen is er nog maar één koffiepad over. Susan krijgt de machinekoffie (praktisch ondrinkbaar) en de rest gaat aan de oploskoffie. Terwijl ik dit schrijf stoot Sachin achter mij zijn hoofd aan de afzuigkap.
Het ontbijt is achter de kiezen en men is aangekleed. We besluiten om te gaan wandelen in de Bruchhauser Steine. Dit zijn gigantische rotsformaties die 370 miljoen jaar geleden ontstonden door een ondergrondse vulkaanuitbarsting. Na een kort ritje met de auto parkeren we bij het bezoekersinformatiecentrum en beginnen de bergtocht naar boven. Naarmate we hogerop komen, komen we steeds imposantere rotsen tegen. Bovenaan de berg staat een gigantische rots die je zelfs tot de top kunt beklimmen. De weg ernaartoe is bijna een boulderparcours, alleen dan met een reling waar je je aan vast kunt houden. Gelukkig lukt het iedereen om naar boven te komen, waarna de wind ons vervolgens probeert weer van de rots af te krijgen. Ondanks de harde windvlagen, genieten we met volle teugen van het prachtige uitzicht en de mooie natuur om ons heen. Tijd voor een snelle fotoshoot, en dan klauteren we weer naar beneden. Onderweg spot ik wat bosjes met bosbessen. Ze zijn nogal zuur en klein, maar wel eetbaar. De anderen geloven dat ik ter plekke vergiftigd ben, en alleen Ruben proeft ook een bes. Gelukkig leven we allebei nog. (Het waren ook gewoon bosbessen)
Na de bergtocht van anderhalf uur keren we afgemat en hongerig terug. Susan en ik besluiten om een echte Duitse maaltijd neer te zetten en bakken zelfgemaakte schnitzels. Aangezien we geen hamer hadden, vinden we een nieuwe techniek uit om schnitzels plat te slaan. Zie de afbeelding ter illustratie. We hebben zelfs Sauerkraut gekocht, maar vergeten dit te serveren. De maaltijd is geslaagd en als geëmancipeerde commissie die we zijn, doen de heren de afwas.
Na het avondeten wordt er weer gepilst en worden er spelletjes gespeeld. Er zijn weer wat mensen ge-icet (ik voor de tweede keer). Na de lange tocht begin ik snel in te kakken en om twaalf uur duik ik mijn bed in. Ik val als een blok in slaap en word elf uur later fris en fruitig wakker.
Dag 3
Als ontbijt maken Susan en ik bierpannenkoeken. Er gebeurt niet veel spannends in de ochtend. Ik ben moe omdat ik opeens heel veel heb geslapen en nu is mijn slaapritme verstoord. Tegen de tijd dat iedereen heeft ontbeten (eerder gebruncht) en gedoucht is het al half drie. We vertrekken richting de rodelbaan. Een “Rodelbahn” is een soort gigantische glijbaan waar je met een karretje vanaf sjeest. Eerst gaan we naar de baan op de Erlebnisberg Kappe. Jos en Alex “Verstappen” Haans bereiken snelheden van boven de dertig kilometer per uur. In een poging hun record te breken nemen zij een Sachin een vierde rit. Helaas was dit hen niet gelukt, zoals te zien is op de video. Gelukkig mogen ze nog een gratis ritje ter compensatie.
Het rodelen is snel voorbij. We besluiten naar een tweede rodelbaan te gaan die diep in de bossen ligt. Google Maps stuurt ons een heftig bergweggetje op waar geen asfalt ligt maar grint. Ik houd mijn hart vast terwijl Haans zich door haarscherpe bochten manoeuvreert. Chauffeurs Haans en Sachin weten ongeveer twee kilometer af te leggen, maar houden het voor gezien wanneer de weg versperd is door een lintje. Na weer een dodenrit de berg af, rijden we om de berg heen en komen we uiteindelijk aan bij de tweede rodelbaan op Erlebnisberg Sternrodt. Onze moeite is beloond wanneer blijkt dat deze baan veel leuker is dan de eerste! Er worden nieuwe snelheidsrecords gelegd. Mijn persoonlijke record ligt nu op 42,77 km/h. Haans steelt de kroon met 44,42 km/h.
Eenmaal thuis verzorgen Roodenburg, Sachin en Jos het avondeten. Al etend en zuchtend kijken we naar de ledenvergadering. Jos maakt een prachtige taart met bosvruchten en griesmeelpudding als toetje. Dan zet de escalatie in. Er worden literblikken bier gehakt en er is warme salted caramel Bailey’s met slagroom. Ook kijken we Austin Powers: International Man of Mystery. Uw verslaggever is ook aardig ver heen. Rond zes uur ’s ochtends wordt het feestje weer afgebroken.
Dag 4
Ik ben zo dood van de avond daarvoor dat ik ver na twaalven wakker wordt. Iets later wordt Susan wakker en beginnen we aan het ontbijt. Op het menu staan Kaiserschmarrn met rozijnen geweekt in Licor 43. In de middag brakken we uit en spelen we spelletjes. Dan nemen we het fatale besluit om te gaan waterskiën. Waterskiën blijkt veel moeilijker dan gedacht. Bijgevoegd is een montage van mensen die op hun bek gaan. Alleen Haans lukt het om een heel rondje te waterskiën; Sachin en ik komen niet veel verder dan bocht twee.
Verder komen we erachter dat het meisje dat de waterski bedient uit Nederland komt! We slaan aan het babbelen en ze vertelt dat haar broertje ook in Delft studeert. “Wat studeert hij dan?” “Technische bestuurskunde” luidt het antwoord. De Henskie laat een collectieve zucht. Ook vertelt ze dat hij bij Virgiel zit. Weer zuchten we, maar gelukkig is ze zelf net zo teleurgesteld als wij.
Nadat we uitgekletst zijn lopen we terug naar het appartement en Ruben en Haans beginnen met koken. Ze maken overheerlijke zuurkool met Duitse worstjes. Die avond val ik als een blok in slaap, wetend dat ik morgenochtend veel spierpijn zal hebben.
Dag 5
Ik word wakker als een stijve plank en heb inderdaad overal spierpijn. Desondanks gaan Haans, Jos en ik weer een potje te waterskiën. Haans glijdt moeiteloos door de bochten en doet rondje na rondje over het meer. Jos is wat minder succesvol. Zelf lukt het me nog steeds niet om een heel rondje af te maken. Ook maak ik weer een flinke smak, wat mijn lichaam niet leuk vindt. Na ongeveer vijftien minuten houd ik het voor gezien omdat de waterski mij ondertussen fysiek en mentaal gebroken heeft. In de middag gaan de anderen klimmen in het “Kletterwald”. Dit is een klimparcours dat hoog in de bomen ligt. Ik ging helaas niet mee, dus hier kan ik verder niet veel over kwijt. Die avond eten we in een restaurant omdat het de laatste avond in Duitsland is. We gaan naar de luidruchtige Blackwater Irish Pub. Omringd door Nederlanders werken we hompen vlees, aardappels en bier weg. Sachin wordt gebeld door Meuk omdat de techniek volledig in de soep loopt tijdens Everything Electronic. Als bestuurslid kun je natuurlijk nooit helemaal ontsnappen aan de Koornbeurs.
Dag 6
Het is de dag van ons vertrek. Met pijn is ons hart maken we het appartement grondig schoon en pakken we onze tassen weer in. Uitgeput maar tevreden rijden we terug richting Nederland. Onderweg stoppen we nog even bij de McDonalds, maar verder gebeurt er niet veel spannends op deze rit. Eenmaal in Delft zet Sachin ons bij de voordeur af, en rijdt dan verder richting zijn ouders. Thuis plof ik gelijk neer op mijn bed. Hoe leuk de vakantie ook was, ik ben blij dat ik weer thuis ben. Om af te sluiten met een verschrikkelijk cliché: oost west, thuis best.
Groetjes van uw trouwe verslaggever,
Raquel