Het is de laatste week van het collegejaar en ik ben aan het soggen. Ik moet leren voor mijn tentamens, maar mijn gedachten blijven afdwalen. De Koornbeurs mag weer open, hot girl summer staat voor de deur… Maar toch is er dat gedonder in de verte. Elke dag klinkt het weer luider. Elke week hoor ik er meer over. Aankomend bestuur.
Aankomend bestuur, wie waren dat nou ook weer? Gijs, Raquel, Jos, Abel, Eliza…. en ik. KUT. Voorzitter toch? Manmanman, wat haal ik mezelf nu weer op de hals. Ik rol nog maar een jonko om de zenuwen te onderdrukken. Waar gaat het heen met de vereniging? Dat ga ik met mijn bestuur binnenkort bepalen. Oh jee.
De Redâkkie wil graag een verhaaltje van ons over onze verwachtingen over komend jaar, maar hoe moet ik nou weten wat we moeten verwachten? Afgelopen jaar is natuurlijk langs ons heen gevlogen. Komend jaar zie ik als een vrachttrein recht op ons af komen. Mijn verwachting? Een dreun. En nog één. En nog één. Zijn dat Tering en Terror? Is dat het gedonder in de verte?
Het is mij dus oprecht nog niet duidelijk wat ik moet gaan verwachten. Het is nog maar net bij mij aan het doordringen dat deze herrieschopper voorzitter gaat worden. Maar goed, wat willen we er dan zelf van maken? Er zijn natuurlijk wel wat ideeën, zoals elke week feest, legendarische borrels en de Centrale weer annexeren. Daarna, Groot Koornbeurs.
Maar dit zijn nog maar ideeën. De geest van daadwerkelijke plannen en actie. Ik kan het niet helpen vergelijkingen te trekken met Dune. De levens van mijn voorouders liggen vastgelegd in mijn genen. Hun herinneringen en persoonlijkheden schreeuwen om mijn aandacht. Ik kan nog geen orde scheppen in deze chaos. Het Gouden Pad moet ik nog vinden. Wellicht zal een Worm Trip deze zomer mij het zicht op de toekomst geven.
Waarschijnlijk zal het beeld duidelijker worden wanneer we worden ingewerkt. De onderliggende mechanismes van de Koornbeurs moeten nog aan ons worden blootgelegd. Wanneer we zien hoe de vereniging werkt, kunnen we er onze eigen draai aan gaan geven. Tot die tijd verwelkomen we al het advies van onze voorgangers. Pas nog, na een semi-officiële samenkomst van aankomend bestuur, hebben we uitgebreid mogen borrelen met de voorzitter en penver van het 104de bestuur. Hoewel de vereniging er ondertussen heel anders uitziet, brengt hun ervaring toch inzichten waar we zelf nooit op waren gekomen.
Laat ik het verhaal maar eens afronden. Ik kan me voorstellen dat het wat chaotisch loopt. Ik ben tenslotte een flinke ADHD’er, maar het is wel representatief voor mijn gedachten en gevoelens rondom het aankomende jaar. Zelfs met mijn medicatie is het als een orkaan in mijn hoofd. Een combinatie van studiestress en zenuwen rondom het voorzitterschap.
Het aankomend bestuur zal haar uiterste best doen een prachtig jaar neer te zetten. Drie Dixxo’s? Elke maand Ondergronds en Metalcafé? Vaste evenementen zoals een comedy club? Honderd nieuwe kennismakers? Nu we weer open gaan moeten we wel knallen. Het is tenslotte ook weer een lustrumjaar.
Honderd en tien.
Wij hebben er in ieder geval zin in.
Trillend op mijn benen,
Namens (aankomend) bestuur 110,
Tristan Groenenberg