Inleiding
Als je deel 1 nog niet gezien hebt, check het hier. Ik heb in 2023 bijgehouden welke shows ik heb gezien. We zitten nu vol in het eindtoernooi dat bepaalt wie er met de eer vandoor gaat om de tofste show te zijn die ik vorig jaar heb gezien. Na vorige keer de voorrondes, achtste finales en kwartfinales te hebben gezien, is het nu tijd voor de halve finales, de ontknoping en prijsuitreiking.
De Halve Finales
Halve finale 1:
David tegen Goliath. 100 man in Bar3 tegen 80000 op het hoofdpodium van Graspop. Hoewel je waarschijnlijk al kan aanvoelen wie er hier met de win wegloopt, kan ik je verzekeren dat er per publieksdeelnemer heel veel harder gefeest is bij John Coffey. Zo hard, dat het beetje koude lucht dat de zaal in geventileerd werd direct een soort natuurlijke hazer van menscondens vormde. Iedereen zat van top tot teen onder het zweet. De herrie rammelde aan alle kanten, zoals het hoort, en zowel publiek als band ging er volop tegenaan met alles wat we in ons hadden. Tegen het einde van de show was het voelbaar dat de samenstelling van de atmosfeer zo veranderd was, dat we bijna een collectieve CO2 vergiftiging aan het oplopen waren. Iedereen werd duizelig en had moeite met ademhalen. Een bizarre maar bindende ervaring en een onmiskenbaar monument dat John Coffey terug is.
Hoe anders was de collectief bindende ervaring op de aangename zomeravond in Dessel, België. Na een fantastische dag vol muziek was daar Parkway Drive en Slipknot als headliners. En sure, Slipknot is leuk en hebben misschien wat meer naamsbekendheid, maar er is een goede reden dat Parkway Drive, en niet Slipknot in deze competitie staat. De show was perfect uitgevoerd en had een goede combinatie van oude en nieuwe nummers. Het publiek had er zin in en deed lekker mee, iedereen kende de nummers en was volop aan het genieten. Ook hier kwamen de crowdsurfers in grote getalen over en was iedereen in een tophumeur. Niet op een uitzinnige manier als bij de tegenstander, maar met het beste dat muziek te bieden heeft op het hoogste niveau en de grootste schaal, om de kroon te vormen op dit epische weekend. Parkway Drive gaat door naar de finale.
Halve finale 2:
Explosions in the Sky zijn echte veteranen in mijn persoonlijke muziekgeschiedenis. Ik zat volgens mij in de tweede of derde klas toen ik het nummer “First Breath After Coma” aangeraden kreeg, en dat is nog altijd een van mijn favoriete nummers allertijden. Het klinkt misschien wat dramatisch, maar deze band heeft me in alle tijden sinds die tienerjaren het muzikale equivalent van een knuffel gegeven op de momenten dat ik die even nodig had. Ik vind het maar moeilijk te beschrijven, maar gelukkig beschrijven zij het (volgens NPR in 2007) als ”Cathartic mini-symphonies”, en dat klinkt wel alsof het de lading dekt. Wat ik in de kwartfinale zei over het livegeluid wil ik nog even benadrukken want allemachtig wat klinkt dat fantastisch. Het was een prachtige ervaring om ze na al die jaren door mijn koptelefoon eindelijk live te zien. Ga er heen als je de kans krijgt. Ze staan komende zomer in Paradiso.
Ook deze matchup is weer een beetje een tegenstelling, want KG&LW hebben juist weer heel lang onder mijn radar gezweefd. Ik wist al jaren dat ze bestonden, en dat het typisch zo’n band was die mij vaak aanbevolen werd door mens en machine, maar ik denk dat het toch pas 2022 was toen ik er wat meer aandacht aan besteedde, en ook toen erg beperkt. Dat veranderde drastisch toen ik door een paar Koornbeursers werd overgehaald om een kaartje aan te schaffen voor de show in de Westergashouder in Maart 2023(en dat is niet eens de show in deze showdown). Pas tijdens de liveshow realiseerde ik me hoe gelijk iedereen had. Deze band is fenomenaal en ik had het gewoon al die tijd niet door. Het is hun vermogen om elk album een andere stijl en een ander genre maken, maar met behoud van dat meeslepende en hypnotiserende, dat deze band uniek maakt. Later dat jaar brachten ze het album uit dat ik hun beste album vind: PetroDragonic Apocalypse. Met hoeveel materiaal ze hebben(stuk of 25 albums) en dat ze elke show een andere setlist maken is elk van hun shows uniek, en was deze uniek goed aan mijn muzieksmaak gematcht. Het moment dat ik de eerste noten van de genadeloze riffjes van Gila Monster, Converge en Witchcraft door de technokathedraal van Lowlands -het Bravo podium- heen hoorde knallen wist ik dat dit er een voor in de boeken was, en dan moest het beste nog komen. Dat gaan we zien in de finale.
Eervolle vermeldingen
Voor we naar de finales toe gaan wil ik een momentje nemen om wat extra awards uit te reiken.
- De award voor “Huisband” gaat naar John Coffey, die ik maar liefst 4 keer gezien heb in 2023! Van de piepkleine Bar3 naar festivals Jera on Air en Lowlands, en uiteindelijk hun headlineshow in de AFAS live vertellen zij het verhaal van hun rentree in herrie en crowdsurfers. Carpenter Brut heb ik 3 keer gezien, en 8 andere bands heb ik 2 keer gezien.
- De award voor “Hofleverancier” gaat naar het Patronaat! Deze leuke zaal in Haarlem heeft met 2 direct geplaatste deelnemers en 1 voorronde de meeste deelnemers aan het toernooi geleverd
- De award voor “Waar voor je geld” gaat verrassend genoeg naar MetallicA, in samenwerking met Mojo Concerts! Mojo had blijkbaar veel kaarten over voor de show op Koningsdag, die hun vrijwilligers in 2022 (zoals ik) voor slechts €25 konden kopen. Bij het afrekenen bleken de kaartjes zelfs helemaal gratis, dus dat is mooi meegenomen.
- De award voor “Ontdekking van het jaar” gaat naar Stand Atlantic! Ik had nog nooit van deze poppunk band gehoord, en ik kwam ze eigenlijk bij toeval tegen toen ik op Graspop net bij Polaris vandaan liep en besloot even te kijken. Ze komen nu regelmatig voor in mijn playlists.
- Afscheidsoorkondes dit jaar gaan naar Dr. Justice and the Smooth Operators en De Likt, die in 2023 gestopt zijn. Ik wil ze graag bedanken voor de vele goede tijden die we hebben meegemaakt. Beide bands waren graag geziene gasten om mee te werken, of om als bezoeker naar te kijken, en ik wens ze veel succes en geluk in wat ze hierna gaan doen.
3e plaats finale
Deze voorlaatste matchup komt binnen met een duidelijke favoriet die je waarschijnlijk wel kan raden. En voor ik de prijs voor 3e plaats aan Explosions in the Sky uitreik wil ik toch even zeggen dat ik heel blij ben dat John Coffey weer hun rechtmatige plek op de troon van de Nederlandse punk ingenomen heeft. Ik hoop dat ze daar nog vele jaren blijven en ik nog vele shows mee mag krijsen over de mijlen die we wandelen tot het einde van de weg.
Maar uiteraard is het Explosions in the Sky die de trofee pakt. Ik denk dat in de aanloop naar deze match al duidelijk was hoe close de halve finale was, en wat voor een ervaring deze show was. Waar John Coffey op de troon van Nederlandse punk zit, zit Explosions in the Sky op de veel prestigieuzere en grotere troon van post-rock wereldwijd. Nu met een extra bronzen trofee op zak.
Finale
Hier hebben we uiteraard op gewacht! De ultieme showdown! En wat heb ik genoten! Er zijn hier geen verliezers, alleen maar winnaars. Zo’n 100000 winnaars. De echte winnaars zijn ik, en alle anderen die ook bij deze shows waren. Misschien ben jij er wel een van. Zie hier de opnames van de show van Parkway Drive. En zie hier de opnames van de show van King Gizzard and the Lizard Wizard.
“You don’t have to know the words! You can fucking sing with us! Give us the riff Jeff! Everybody sings!”. Zanger Winston is er klaar voor. Het publiek is er klaar voor. Het moment dat er de hele set al aan zat te komen is daar. De band staat triomfantelijk samen vooraan het podium om dit moment met iedereen te delen. En daar gebeurt het… Gitarist Jeff zet het iconische melodietje in van Wild Eyes in en het hele veld wordt overrompeld door geluid wanneer alle 80000 aanwezigen, als één, zo hard meeschreeuwen als hun longen ze maar lucht wil geven. En laat me je vertellen, dat hit anders. Dat hit gewoon echt anders. Dit is zo’n verbindende ervaring met zoveel mensen. Ik denk niet dat ik ooit eerder zo iets machtigs heb gehoord, laat staan dat ik er deel van was. Een prachtige afsluiter van een fantastische set, waar ook de band ontzettend onder de indruk leek van de schaal van dit alles.
Nog voordat het volgende nummer wordt aangekondigd hoor ik vertrouwde drumpatroontjes. “This one goes out to Partyboi69”, is de aankondiging van het nummer. Wat gitaargepingel in de goede toonsoort… Zou dit hem zijn? In de daaropvolgende seconden komen de instrumenten inderdaad samen om de intro van Hypertension te vormen: mijn favoriete KG&LW nummer. Waar Wild Eyes zich in één keer alle registers open trekt, kenmerkt Hypertension door een schijnbaar eindeloze opbouw. Die opbouw gaat door, en door, en door, en door, en voor je het weet ben je 5 minuten verder (ze speelden een iets ingekorte versie van slechts 11 minuten), en ga je zo genadeloos hard uit je stekker dat je niet meer weet wat onder of boven is. Waar Parkway Drive verbindt in eenheid, verbindt KG&LW in chaos. Een ware wervelwind van chaos op het podium die zich direct vertaalde naar een wervelwind van chaos voor het podium. Chaos op de beste manier. Chaos zoals je het nog niet kent. Ik wist niet meer wat onder of boven was. Er was alleen maar de chaos. Chaos op de allerbeste manier. Ik was de chaos.
De ontknoping
Om dit stuk te schrijven kijk ik de opnames van de shows terug en ik zit weer tot de nok toe vol met enthousiasme voor het festivalseizoen en alle shows daarbuiten. Alle avonturen en mooie momenten en avonturen die ik dit jaar ga beleven. Het was en is me een eer en waar genoegen om zo veel toffe muziek te kunnen zien. Maar toch kan er maar een band met de trofee vandoor gaan. En die band…is Parkway Drive! Ik vond het fantastisch! Dankjewel en tot volgend jaar!
