Door Freya
Hallo allemaal, welkom in mijn keuken.
Weer terug van mijn tweede rit op de A12, dacht ik dat ik jullie allemaal even zou updaten over hoe het gegaan was allemaal. Jullie zullen het wel via het nieuws hebben meegekregen, maar misschien is het leuk om mijn perspectief te horen. Misschien ook niet. Weet ik veel.
Ik ga starten met dat dit artikel ook absoluut een manier is om meer mensen de A12 op te slepen volgende keer (als je dat een onderhandse tactiek vind mag je best stoppen met lezen) en als mensen vragen of opmerkingen hebben, je me kan appen. Zeker omdat ik dit keer iets minder in zal gaan op de werkingen van XR, gezien dat ook vooral voor je eerste actie relevant is. Samen kunnen we de politie nog harder treiteren.
Zoals je waarschijnlijk al hebt gemerkt van de toon van dit artikel ten opzichte van het vorige, was mijn ervaring dit keer een stuk prettiger. Marah was er niet bij deze keer, uit een combo van waterkanon-trauma en moeten werken, dus het was alleen ik en m’n zussie. We hadden afgesproken bij mij thuis, waar zij haar slaapspullen kon droppen. We waren voorbereid op alles dit keer. De politie had vooraf aangekondigd dat ze ‘creatieve manieren’ gingen gebruiken om van de demonstranten af te komen, dus Yara en ik gingen sowieso al uit van waterkanonnen, en misschien iets van noise dispersal. Mijn tas was gelijnd met nog een plastic tas met daarin nog een extra plastic tas met schone kleren, ik ging me niet nogmaals laten kisten.
We gingen naar onze vinger meetup, waarvandaan we de A12 opliepen. Dit deel was eerlijk een van de engste momenten, omdat bij aanloop het lijkt of er veel meer politie is dan er echt is. Er waren ook politiepaarden die ik verder niet meer heb gezien, geen idee wat ze daarmee hebben gedaan.
Toen we op de A12 waren, stonden de waterkannonnen al vol aan, maar in tegenstelling tot de vorige keer stonden ze nu niet op een kleine groep gefocust maar schoten ze de lucht in. Dit in combo met het mooie weer maakte dat het meer een verfrissende douche was. Op een bepaald moment had mijn domme reet de colafles niet goed dichtgedaan waardoor het over Yara’s volledige jas heen kwam, en het afspoelen hiervan is eigenlijk de enige waterkanon ervaring die we hadden.
Ook een verrassing was de aanwezigheid van m’n mams een wat vrienden van haar, die er waren voor de support demo. Ik was hier in de eerste instantie een beetje nerveus over, gezien m’n moeder een autoriteitsprobleem heeft waar je U tegen zegt, en ik haar niet helemaal vertrouwde om niet een politieman in elkaar te beuken, maar het ging goed allemaal.
Yara en ik besloten redelijk vroeg om naar de frontlinie te gaan. Hoewel het heel gezellig was allemaal met de leuke borden en de muziek en de kreten, was het toch wel veel wachten voor hoeveel spanning je voelt. Ook mag de politie je maar een bepaalde tijd vasthouden, dus hoe eerder je aangehouden wordt, hoe eerder je weer vrij bent. We gingen dus naar voren, waar al een klein groepje zat, en gingen zitten. Dit is het deel waar het wel best eng werd. Ik was vorige keer niet gearresteerd, dus vanaf dit punt wist ik niet wat er ging gebeuren.
Wat er gebeurt als de politie je bij dit soort acties arresteert is dat ze naar je toekomen, en zeggen dat je onder arrest staat. Vervolgens vragen ze of je mee wilt komen, omdat ze je anders pijn gaan doen. Je kan er dan voor kiezen om mee te lopen, of je kan passief in verzet gaan, door je helemaal te ontspannen en mee te laten slepen. Dit laatste is niet altijd een pretje. De persoon voor ons werd hardhandig meegesleept en ik heb ook iemand best wel hard gestompt zien worden, bovenop dat ze sowieso pijngreep gebruiken. Ik had van tevoren besloten gewoon mee te lopen, en dat deed ik ook.
We werden een busje in gegooid, en toen de eenmaal vol was gingen we rijden. Er was iemand in de bus die de RST nummers (die je van tevoren kreeg) registreerde, zodat de mensen van XR wisten wie vrij was en wie niet. De bus was nogal warm, zeker omdat ik mn regenjas nog aanhad, maar verder was het best prima.
We reden een terrein op, waarvan ik later achter kwam dat het het ADO stadion was, en een politieman kwam naar binnen om te zeggen waarvoor we gearresteerd waren en wat onze rechten waren. Deze man was intens verwonderd door het XR signaal ‘silent giraffe’ dat betekende dat we allemaal gelijk stil waren wanneer nodig, wat een fijne afwissling van voetbal hooligans geweest moet zijn.
Rare police win! We mochten gewoon gaan! We gaven nog even weer door aan RST dat we vrij waren, en we werden vertelt dat er een station op 15 min lopen was. Top. De politie bij het stadion was ook echt heel vriendelijk trouwens, credit where credit is due.
“We gaan gewoon terug toch?” “Ja sowieso”
Ronde twee! Eenmaal weer aangekomen bij de A12, zat de politie er al een stuk meer bovenop. De meeste demonstranten waren al weg, en mensen werden van de weg gehouden door agenten, maar Yara liet zich niet zo makkelijk tegenhouden. En ik heb nog genoeg kleine zus instinct dat ik blind achter Yara aanloop.
Wat volgde was een erg grappig kat en muis spelletje tussen Yara en de politie. We probeerden de zittende mensen te joinen, maar een politieman hield ons tegen. Yara maakte een schijnbeweging naar links, waardoor wat mensen rechts van ons er precies tussendoor konden. Daarna deden we alsof we opgaven, waarna we met een iets grotere boog via het midden van de weg ertussendoor konden sneaken.
Ik wil een speciale shoutout geven aan de twee clowns die in ludieke outfits door de politielinie aan het dansen waren en een hele leuke act gaven tijdens mijn tweede arrestatie, zeker wanneer er een opgepakt werd en na te doen alsof ze meeliep met een theatrale beweging compleet slap ging. Iconen.
Yara ging de tweede keer ook floppy, en ik liep weer mee. Ze zei dat het echt eerlijk meeviel, wat ook waarschijnlijk was omdat ze een kleine witte blonde vrouw was. Ze was niet zo moeilijk te verslepen. Hier zagen we ook wat de ‘creatieve manieren’ waren, het waren namelijk brancards waar ze de slappe mensen mee konden vervoeren, inderdaad best creatief.
Bus, RST, ADO, RST, en vrij. De busrit was nog wat geiniger, omdat op een gegeven moment we moesten draaien, waardoor we stil stonden, en gezien het gewoon stadsbussen waren hadden de mensen achter ons de noodstop ingedrukt en liepen ze gewoon de bus uit. Helaas had onze buschauffeur dit door en lukte het ons niet.
Na een lange dag trakteerde Yara en ik onszelf op een ijsje en gingen we naar huis. Al en al was het een hele relaxte ervaring, zeker in vergelijking met vorige keer. Ik ben er ook zeker weer bij volgende keer, en ik hoop daar nog wat KB’ers te zien ook. Tot de volgende!